Tradycja kagju zachowała do dnia dzisiejszego urzeczywistnienie i doświadczenie dawnych mistrzów Indii. W Tybecie ich nauki były przez stulecia praktykowane i propagowane w nieustająco czysty i świeży sposób i w taki sam sposób teraz znalazły się ponownie na indyjskiej ziemi. Myślę, że możemy być z tego dumni.

Karmapa podczas ceremonii upamiętniających linię Dziamgona Rinpocze w Bodhgai. W tle woskowe figury Szesnastego i Pierwszego Karmapy. Fot.: Filip Wolak

Buddyzm rozpoczął swą podróż z Indii na drugą stronę Himalajów w VII wieku. Przez kolejne stulecia Tybetańczycy odwiedzali ten kraj przenosząc tomy tekstów na plecach i buddyjską mądrość w sercu, by potem dzielić się nią ze swoimi rodakami. Jednym z najsłynniejszych z nich był Marpa Lotsała (Marpa Tłumacz), którego mahasiddha Naropa wyznaczył na swojego następcę, by rozwijał nauczanie tej linii w Tybecie, gdzie stała się znana jako „kagju”. Przekaz, który Marpa otrzymał od Naropy, pochodził od Buddhy Wadżradhary i wcześniej utrzymywany był przez mahasiddhę Tilopę. W Krainie Śniegu Marpa przekazał tradycję wielkiemu joginowi Milarepie, który podzielił się nią z Gampopą, a ten powierzył ją Dusum Khjenpie, Pierwszemu Karmapie.

Słynący z oddania i współczucia oraz z wielkich zdolności medytacyjnych Dusum Khjenpa był pierwszym w historii buddyzmu Lamą, który rozpoczął zwyczaj przekazywania uczniom instrukcji dotyczących odnalezienia jego kolejnej inkarnacji. To pozwoliło Pierwszemu Karmapie życie po życiu kontynuować opiekę nad uczniami i nieustannie przekazywać wskazówki do praktyk, jakie otrzymał od Gampopy. Tym samym stał się on założycielem szkoły karma kagju, znanej również jako karma kamtsang.

Przez ponad 900 lat siedemnastu kolejnych Karmapów przewodzi tej tradycji nauk, a każdy z nich przez pewien okres życia rezydował w ich głównej siedzibie – klasztorze Tsurphu w Tybecie. Szkoła karma kagju w formie nieustannego strumienia przekazu do dziś utrzymuje nauki kadampy, pochodzące od mistrza Atiśi, oraz nauki mahamudry przeniesione przez Marpę z Indii. Ten nieprzerwany łańcuch dzierżycieli tradycji – od Buddhy Wadżradhary i indyjskich mahasiddhów, poprzez Marpę, Milarepę, Gampopę, Karmapów i ich uczniów serca – nazywany jest „złotym różańcem”, który tworzy żywe kontinuum mądrości i urzeczywistnienia karma kagju.

Pośród czterech głównych tradycji nauk Buddhy utrzymywanych w Tybecie – njingma, kagju, sakja i geluk – szkoła karma kagju należy do tradycji kagju, która ze względu na wagę przykładaną do przekazu urzeczywistnienia zyskała przydomek „linii praktyki”. Słowo kagju wskazuje zaś na sposób, w jaki ów przekaz się odbywa. Ka oznacza mowę, czy też ustne wskazówki, zaś gju – strumień. Zatem kagju to w istocie przekaz pouczeń otrzymywanych bezpośrednio przez ucznia od nauczyciela, dzięki któremu każde kolejne pokolenie adeptów ma dostęp nie tylko do nauk, lecz także do osobistych wskazówek, niezbędnych, by nauki te wprowadzić w życie.