Dziesiąty Karmapa Ciejing Dordże (1604–1674)
Dziesiąty Karmapa żył w trudnych czasach, które doprowadziły do radykalnego pogorszenia pozycji szkoły karma kagju w Tybecie. Jednak jego reakcja na te zmiany jest inspirującym przykładem wytrwałości, spokoju i czystej dobroci okazywanych w obliczu trudności.
W XVII wieku rozwój sekciarstwa spowodował, że na tybetańską ziemię powróciły wojska mongolskie. Podczas jednego tragicznego ataku cały Wielki Obóz został zniszczony, a wszyscy jego mieszkańcy wymordowani. Ciejing Dordże z jednym tylko pomocnikiem zdołali uciec i w końcu dotarli daleko na wschód do niezależnego królestwa Lidziang.
Mimo że Dziesiąty Karmapa został pozbawiony podstawowych warunków do przekazywania nauk swojej linii, władcy Lidziang stali się jego oddanymi patronami. Zapewnili mu spokojną przystań i nową przestrzeń do kontynuowania działalności. By chronić przyszłość swojej linii, Ciejing Dordże wielokrotnie wyprawiał się potajemnie do Khamu i Amdo, podróżując incognito. W ten sposób sprowadził Szóstego Tai Situpę i innych ważnym młodych inkarnowanych lamów Kagju na nauki do Lidziang. W tym samym czasie, z typową dla siebie kreatywnością i zaangażowaniem, Ciejing Dordże znalazł inne sposoby, by obdarzać świat pięknem. Dziesiąty Karmapa każdego dnia swego dorosłego życia tworzył przynajmniej jedno dzieło sztuki sakralnej.